Haber/Haber Servisi - Röportaj: Levent Ustabaşı
Pandemi süreci hepimizi etkiledi. Bazen diyorum “gülmeyi unuttuk”
Ama unutmamalıyız. “Gülmek yaşamaktır” diyor şair..
Doğru diyor..
Bu düşüncelerle ağır adımlarla girdim Uzunsokak’a..
Etrafıma bakındım..
Her şey mat..
Yüzlerde solukluk..
Maskeler zaten olanı almış götürmüş, geriye kalanlar zor duruyor ayakta..
O da ne!
Bir palyaço herşeye rağmen gülümsüyordu.
İçimden ‘Vay’ dedim ‘gülen biri’ ‘gülümseten biri’, hemen iki dakika sohbet edeyim.
E haliyle bu tatlı sohbeti sizle paylaşmak benim için en keyiflisi olacaktır.
Evlere davet eden oluyor mu?
İnsanlar telefonumu alıyor. Beni evlerine çağırıyorlar.
Pandemi sizi etkiledi mi?
Etkilemez mi çok etkiledi. Tabi önlemlerimizi alıyoruz. Ona rağmen yapıyoruz çalışmamızı.
Sokaktayız her çeşit insan oluyor. Durumu olan da oluyor olmayan da oluyor. Durumu iyi olan bir ağabey geldi bir gün, “Sana bin lira vereceğim. Fakir çocukları gördüğünde onlara bedava balon ver onları güldür bana bu yeter” dedi gitti.
O zaman akşama kadar hiç durmadan o çocukları bulup sevindirdim. Çok mutlu olmuştum. Duygulandım.
Trabzon’da palyaço olmak zor mu?
Trabzon’da palyaço olmak gerçekten zor.
Bu sanat, tiyatro sanatı pek yaygın değil. İnsanlar ilk geldiğim zamanlarda beni kabullenemediler. Birşeye benzetemediler. Ters tepkiler aldığımda oldu. Gençler özellikle, “Kafanı kırarım” falan dediler.
İlk başlarda çok aldım.
İlk başlarda dedin. Sonra tepkiler olumlu mu olmaya başladı?
Evet. Tanıdıkça sevdiler. Uzunsokak olsun Kunduracılar olsun Maraş olsun, herkes beni çağırıyor. Esnaflar görüyor gel diyor. Sohbet ediyorlar. Yemek yedirip para almıyorlar. Burası benim ailem. Herkes, güldürdüğüm herkes…
Senin ailen yok mu?
Yok. Yalnızım.
Nasıl yok?
2 yaşımda ailemi kaybettim.
Çok üzüldüm. Nasıl oldu?
2 yaşında annem kanserden vefat etti. Babam kalp krizi geçirdi.
E sonra ne oldu?
Çocuk Esirgeme Kurumu bana sahip çıktı. 18 yaşına kadar. Sonra ayaklarım üstünde durmaya başladım. İstanbul’dan Trabzon’a geldim. Tatil amaçlı geldim. Burayı çok sevdim. Ailem oldular. Burası sanki bana ait.
Aslen nerelisin?
Şanlıurfalıyım.
Güldürüyorsun ama için acılarla dolu. Palyaço olup güldürmek seni de mutlu ediyor sanırım.
Hemde çok mutlu ediyor.
İnsan sevdiği işi yapacak. Benimde sevdiğim bu.
Sıkıntı yaşadığın günler oluyor mu?
Oluyor da söylemeyeyim.
Söyle ne var ki?
Zabıta abilerim bazen ceza yazıyorlar. En fazla onlardan çekerim. Ama olsun kızmıyorum. Onları da güldürüyorum.
Hayata bağlanman, işini sevmen, gülümsemen, çocukları mutlu etmen çok güzel. Tebrik ederim.
Sağolasın sana da balon vereyim mi?
Ver Ver.. Teşekkürler.