Tabzonspor Dergisi, 27 Temmuz 2015'te teröristlerin kurduğu pusu sonucunda şehit düşen Malazgirt İlçe Jandarma Komutanı Binbaşı Arslan Kulaksız'ın, saldırı sırasında yanında bulunan eşi Sibel Kulaksız ile röportaj yaptı. Sibel Kulaksız, aslen Amasyalı olmasına rağmen tam bir Trabzonspor aşığı olan şehit eşinin bordo mavili renklere olan tutkusunu, yaşadıkları çarpıcı olaylarla ifade etti. Saldırıya uğradıkları günü anlatırken gözyaşlarına boğulan Sibel Kulaksız'ın Trabzonspor yönetiminden bir de isteği var: Akyazı Stadı'na 'Arslan Kulaksız' adı verilsin. İşte Elif Neslihan Sağır'ın Trabzonspor Dergisi için yaptığı röportajın bazı bölümleri:

 

 

 

Hayatla ilgili çok tecrübeliydi. Her konuyla ilgili söyleyecek bir sözü vardı. Askerlerine, çocuklarına ve bana sürekli aşılamaya çalıştığı üç kelime vardı. İlgi, bilgi, öngörü… Bu sözü hayat felsefesi yapmıştı. Bizlere, ‘bu üç kelimeyi sahiplenirseniz kazanırsınız’ derdi.

 

 

Arslan, 14 yaşına kadar Fenerbahçeliymiş. Bir Fenerbahçe-Trabzonspor maçında arkadaşları, ‘Trabzonspor sizi yener’ deyince, eşim de ‘bizi yenerse, ben de helal olsun der ve Trabzonspor’u tutarım’ demiş. O maçta Trabzonspor galip gelmiş ve eşimin Bordo–Mavi renklere olan sonsuz tutkusu başlamış. -Amasyalı olup başka bir şehrin takımını desteklemesi nasıl karşılanıyordu?Amasyalısın ama Trabzonspor’u tutuyorsun diyenlere, ‘herkes ben olamaz. Trabzonspor’u tutmak ayrıcalıktır’ derdi. Hatta ona eskiden Fenerbahçe’yi tuttuğu hatırlatılınca kabul etmek istemezdi. 

 

 

Ailesi, vatanı ve Trabzonspor vardı Arslan’ın hayatında. Trabzonspor’a ayrı bir sevgiyle bakıyordu. Bu nasıl bir tutkuydu inanın anlayamadım. Gittiği her yerde takımını anlatırdı. Herkes ona hediye olarak Bordo-Mavi renklerle süslü bir şey getirirdi. Kızımıza aldığı saç tokasından tutun, parfüm kutularına kadar renkler hep Bordo-Maviydi. Yıllarca arabasının arkasında ‘Bize her yer Trabzon’ yazısı asılı kaldı. Rize’de görev yaptığı yıllarda bizi gezmek için Trabzon’a götürürdü, kendimizi anında TS Club’da bulurduk. Çocuklarına ve bana ismimizin yazılı olduğu Trabzonspor formaları hazırlatmıştı. Kızımız ayın 17’sinde doğduğu için forma numarası 17 idi. Kendisine de beş numaralı Amasya plakalı formayı yaptırmıştı. Detaylar onun için hep önemli olmuştur. 

 

 

 

Benimle hiç gitmedi ama oğluyla çok gitti. Ben maç sevmezdim. Eskiden fanatik değildim ama artık Arslan’ın aşkına ben de sahip çıkacağım ve tam bir Trabzonspor taraftarı olarak takımımızı sonuna kadar destekleyeceğim. 

 

Arslan Kulaksız'ın, oğlu Burak, eşi Sibel ve kızı İrem Su, şehit binbaşının fotoğrafını gururla taşıyor.

 

 

Hem de çok üzülürdü. Bazen izlemezdi ve totem tutardı. ‘Ben izlemeyince galip geliyoruz’ derdi. 

 

 

Şota Arveladze’yi ve Hami Mandıralıyı çok beğenirdi. Şota’nın hoca olarak geri gelmesine çok sevinmişti. 

 

 

-Trabzonspor’un onu son derece mutlu ettiği bir maç var mı, hatırlıyor musunuz?

Hiç unutmuyorum 1996 senesinde Trabzonspor’un bir kupa zaferi sonrası bana Bordo-Mavi ipler getirmiş ve ‘oğluma yelek ör annesi, herkes görsün oğlumu’ demişti. O zaman Şırnakta’ydık. 

 

 

 

Herkesi arardı, takılırdı onlara. Özellikle Fenerbahçeli arkadaşlarıyla uğraşmaktan büyük keyif alırdı. ‘Nasıl yendik’ derdi. En son çocuklara ve kendine yaptırdığı formaları giyip, fanatik Fenerbahçeli olan Savcı Beyin kızını kucağına alıp fotoğraf çektirmişti. Sırf savcıyı sinir etmek için, ‘Kızın Trabzonsporluların elinde, rahat ol’ derdi ona.

 

 

O, düzeni ve tertibi sağlayan, huzur ortamını oluşturan, gittiği her yerde sevilen, saygı gören bir askerdi. Zaten bu yüzden pusu kuruldu ona. Bayrağına ve toprağına çok düşkündü. Her şeyden öce kendi bölüğünde bir demirbaş olurdu. Onunla gurur duyuyorum. Gittiğimiz her yerde insanlarla hemen arkadaşlık kurardı.

 

Sibel Kulaksız röportaj sırasında şehit eşinin askerlerinden gelen destek mesajları gösterdi.

 

 

 

Askerler eşim için,  ‘o bizim babamız’ derdi. 1.90 boyundaydı ama o dev gibi adamın içinde çok merhametli bir kalp vardı. Askerleriyle birlik ve beraberlik içindeydi, onların başını okşardı.

 

 

 

Orada düzeni sağlamıştı. Her şey sistematik işliyordu artık. Doğu görevi bittiği halde bir yıl daha o düzeni ve huzuru korumak istedi.  Zaten onu bu nedenle şehit ettiler.

 

 

Biz hep onlarla birlikteydik. Beraber yiyip içiyorduk. Kürtlerle hiçbir zaman sorunumuz olmadı. Zaten Arslan için, Kürtçülük diye bir şey yoktu. Sadece Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olmak vardı. Vatana hainlik eden herkes onun için suçluydu. Bu Kürt’te olabilir Türk’te… 

Arslan, takip edildiğini zaten biliyormuş. Oradaki tüm yetkilileri, herkesi uyarmış. Vurulduğu sabah yine herkesten dikkatli olmalarını istemiş.

 

 -O gün için binbaşının kulağına özel bir istihbarat gelmiş miydi acaba? Bilginiz var mı?

Zaten her gün gelen şehit haberleri en büyük istihbarat oluyordu bizim için. 

 

Çünkü eşim Malazgirt’te tek başına bir devlet bir komutandı. Orayı korumakla yükümlüydü. Hatta Hâkime Hanımla bir yere gitmeleri gerekiyordu. Hâkime Hanım, ‘ Arslan Binbaşım, gitmeyelim’ dedi. O da, ‘ben varken sen korkma’ şeklinde cevap verdi. Çok güçlüydü, çok inançlıydı…

 

Ölmeden önce nasıldı, bir gariplik var mıydı, hissettiği bir şeyden bahsetti mi?Ölmeden bir gün önce yani pazar günü ailecek onun askeriyedeki odasında oturduk, hep birlikte sohbet ediyorduk. Arslan, çalıştığı her yeri yeniden görmeyi çok istediğini söyledi. O gün bir televizyon kanalında Rize’yi tanıtıyorlardı. Açtık izledik. Ne hikmetse görev yaptığı her yeri kısa kısa gösterdiler televizyonda. Ölmeden önce bu şekilde hasret giderdi oralarla. Bana göre o gün her şey normaldi ama ben anormaldim. Bir anda durup dururken ağlamaya başladım. Bilmiyorum, belki de ölümü yansıdı. Yanıma geldi; hemen, sevmeye şakalaşmaya başladı. ‘Ağlama, sizi her yere götüreceğim, gezdireceğim. Ne isterseniz onu yapacağız’ dedi. Ben kızımın okulu için İzmir’de yaşıyordum. Arslan’ın yanına 2 ayda bir gelip gidiyordum. Ona, ‘İrem yatılı okusun, ben artık sensizliğe dayanamıyorum’ dedim. Pazar günü çok ağladım, pazartesi onu kaybettim.

 

 

Her sabah olduğu gibi kalktı, duşunu aldı, duasını okudu ve gitti.

 

 

Bana telefon açtı, ‘Hâkime Hanım çay içmeye gidelim diyor’ dedi. Ben de oruç olduğumu söyledim. Şevval orucu tutuyordum. O da, ‘1 saat gidip gelelim’ dedi. Beni aldı arabaya bindik, sırtına dokundum, çok terlemişti. Ben onu askeri kıyafetler içinde her gördüğümde bir kere daha âşık olduğumu hissediyordum. O günde öyle oldum. Arabaya binmeden önce kızıma, ‘sen de bizimle gel, bir saat oturup döneceğiz’ dedim ama gelmek istemedi. 

 

 

Arabaya bindik, Hâkime Hanım ve diğer arkadaşların bulunduğu yere gittik, oturduk sohbet etmeye başladık. Arslan, mozaik pasta yedi ve semaver çayı içti.  Kalbim sıkıştı birden ve Arslan’a, ‘hadi gidelim iyi hissetmiyorum’ dedim. Ölüm acısını hissettim bir anda. Bölüğe gitmek için yola çıktık, ben de orada orucumu açacaktım. Gideceğimiz yere 10 dakika vardı. Başhekimin eşini aramak için telefonu elime aldım, açmayınca geri bıraktım telefonu o anda arabadan değişik bir ses geldi ve durdu. Arabanın durmasıyla onların bize ateş açması aynı anda oldu zaten. Meğer bizi takip ediyorlarmış, oturduğumuz andan beri bekliyorlarmış.

 

 

İlk önce eşim vuruldu, sonra benim kolumdan bir kurşun girip göğsüme saplandı. İkinci kurşun yüzüme geliyordu, Arslan bana siper oldu ve sadece ‘Allah’ diyebildi. Zaten Arslan’ı da ölüme götüren o son kurşun oldu.  Benim de onun da kalbine ateş ettiler. İlk vurulduğunda anlamadım. Hiç kan akmadı ondan ben de iyi olduğunu düşündüm. Benim gibi yaralandı zannettim. Vurulduktan sonra ikinci ateşe önüme atladı, beni korudu öne eğildik, kapıyı açtı silahını çıkarttı… Arabanın camları tuz buz olmuştu, orada halka bağırdım ‘siz de yere yatın’ dedim. Hâlâ onları korumak istedim. Siyah bir arabadaydı bize ateş açanlar.

 

 

156’yı aradım, ‘bizi vurdular’ dedim. Arslan’ın yanına gittim. Ona bir şey olmadı zannettim, olmamıştı da zaten. İnsanlar başına birikmişti, su veriyorlardı. Hemen elimi dili damağına yapışmasın diye ağzına attım, havlu istedim pansuman için. Herkes onu görünce şok geçirdi, insanlara yardım edin diye bağırdım. Saman arabası ve beyaz bir araba yolumuzu kesti. Ambulansın gelişini önlemek için bir tuzakmış. Hastanede 4 saate yakın uğraşmışlar, aralıksız kalp masajı yapmışlar ama yaşatamamışlar. Vücut verilen kanı almamış ve iç kanama geçirmiş. 

 

 

Evet,  yanına götürdüler beni. Boyu uzun olduğu için ayakları örtünün dışında kalmıştı. Ayaklarını öptüm, kokladım. Sonra pamuk ve su istedim. Pamuğu suyla ıslayıp dudaklarına sürdüm ve kulağına eğilip, ‘sakın şeytana imanını satma, sen şehit oldun’ dedim. Kelime-i Şahadet getirdim. Yüzüne baktım gülümsüyordu. Allah bana onun son anında, son nefesinde suyunu vermeyi de nasip etti. Mezara koyulurken de ben öptüm, tabutuna da ben sarıldım. 2 yıldır Merzifon’a gelememişti, çok görmek istiyordu. Anne ve babasına hasretti. Onun kendi toprağına gömülmesini istedim, zaten bir vasiyeti olsa, o da memleketine gömülmek isterdi.

 

 

Vefatından 10 gün sonraydı. Oğlumla uyuyorduk. Rüyamda bir ses, ‘Arslan’dan sana mesaj var. Zerrin Özer’i dinle’ dedi. Ses o kadar netti ki, ne alâka diye düşündüm. Ardından, karanlıkların içinde Kenan Işık’ı gördüm ve sarı gülleri… Gece uyandım, oğluma, ‘bana sabah hatırlat Zerrin Özer’i dinleyeceğim’ dedim. Uyandığımda mezarına gittik ve sarı güller vardı. Güllerden kopartmak istedim oğlum izin vermedi.  Ben de, ‘sarı güller ayrılıktır’ dedim ve öylece bıraktım. Eve geldik şarkıyı dinlemek istedim. Şarkıyı dinlemeye başladım şok oldum. Kenan Işık’ın sözleri eşimin bana söylediği sözlerdi. Zerrin Özer’in söyledikleri ise benim eşime kullandığım kelimelerdi. Şarkının ismi ise, Veda’ydı.‘Şarkıyı açtı… Cırcır böcekleri ötüyordu şarkının müzikli girişinde… Hem şarkıyı dinledik hem o dizlerimizde hıçkırıklara boğuldu. Onunla ağlamamak için kendimizi zor tuttuk. O konuştu biz dinledik, saçlarını okşadık. Ağlarken söylediği tek söz vardı, ‘Elif… Biz çok âşıktık… Çok âşıktık biz…’

 

 

Hiçbir şehidimizin ve hiçbir vatandaşımızın kanı yerde kalmayacak. Eşim ulaşabileceği en yüksek mertebeye ulaştı. Bizim gibi şehit veren tüm ailelere sabır diliyorum. Ayrıca Trabzonlular ve Trabzonspor taraftarlarına eşimin sevgisine sahip çıktıkları için teşekkür ediyorum. Trabzonspor yönetimi bizi hiç yalnız bırakmadı, hep ilgilendi. Eşim öldükten sonra birçok yere ismi verildi. Arslan’ın en büyük arzusu Trabzonspor’un yeni stadyumunda maç izleyebilmekti ama kısmet olmadı. Trabzonspor yönetiminden eşimin adını yeni stadyuma vermelerini rica ediyorum. Yönetimden son olarak sadece bunu istiyorum.