Canı sıkılan kendisi ile barışık yaşamayan mutsuz ve huzursuzların toplandığı bir alan oldu sosyal medya..

Asan-kesen-biçen-akın verenlerin sayısı her geçen daha da artıyor

Pandemi ile birlikte milyonların ortak yaşam alanı olan sosyal medya da ne ararsanız var.

Akılcı-iyi niyetli ve samimi tüm yorumlar elbet başımızın üstüne.

Yeter ki tarafsız ve dürüstçe olsun.

İşin tadı kaçınca sosyal medya ağı çekilmez bir hal alıyor.

Çoğumuz olaylara geniş pencereden bakamıyor linç etmek ve yargısız infaz yapmak daha kolayımıza geliyor.

Tribünlere oynayanların kazandığı bu alemde herkes aslan herkes kaplan.

Gücü yettiğine horozlanmak marifet gibi.

Bir “tık” ötesi yok.

Ha bir de bunamış ne yapacağını şaşırmış tipler var..

Onları muaf sayıyorum.

Çünkü artık onlarda “akılda kalmamış”..

Azcık facebookta- instagram ve twitteer de “beğeni sayısı” artan kendini kahraman ilan ediyor

Sorsan hepsi mahalle kabadayısı?

Klavye başında gündüz horozlananlar akşam yatağa yatarken rüyalarında tavuk sayıyor ama!

Bazen de cinsiyetler karışıyor?

Ben çok gördüm profilinde erkek ama gerçeğinde kadın?

Şeyine güveniyor ama şeyi de yok nasılsa!

Gülmeyin vallahi durum bu kadar vahim..

Pusuya yatıp “bugün ne yazsam da ortalık karışsa”; “kimi hedef alsam da kinimi kussam” ve “belden aşağı nasıl vursam da ses getirsem” diyen o kadar çok insan var ki?

Yada “bugün kime takla atsam kimi yalasam” diyenler..

Her birinin de bir bahanesi var?

Çünkü işlerine öyle geliyor?

Sosyal medya kendi mahkemesini kurmuş?

Hakim de belli savcı da?

Tek celsede karar veriliyor?

Şaka gibi ama işin acı gerçeği bu ne yazık ki?

Bu hayatta en zor şey insan kalabilmek!

Herkesin işi değil insanca yaşamak?

Güleryüz yok, merhamet yok, vicdan yok ve paylaşım-dayanışma yok..

Kinden-nefretten-dedikodudan ve hasetlikten beslenenlerden ne bekleyeceksiniz ki?

Al birini vur ötekine?

Hangi ara bu kadar acımasız olduk doğrusu şaşırıyorum

Bir taraftan aş-iş-ekmek derdine düşenler diğer taraftan da bu kesimin sırtından geçinenler ..

Saflar öylesine bir-birine karışmış ki?

Bir duruşumuz olsun diyeceğim ama?

Kendimi kandırmış olacağım?

Şimdi diyeceksiniz ki?

Niye bu yazıya ihtiyaç duydun?

Niye bu kadar dertli ve karamsarsın?

Bir yerden darbe mi yedin?

Herkes etrafına şöyle bir baksın?

Hangimizin sağında-solunda “her şeyine kefilim” diyeceğiniz insan kaldı?

Hangimizin “bu adam beni asla satmaz” diyeceği dostları var.

Hangimiz korkusuzca “evimize gelebilirsiniz” diye çağrı yapacak komşuya sahibiz?

Hangimiz gündelik yaşamda “ekmeğimizi paylaşacak vicdana sahibiz”

Böylesine bir ortamda nasıl karamsar olmayalım?

Sabahtan-akşama nefret söylemleri ile bunaldığımız artık yeter dediğimiz sosyal medya ağı bile çileden çıkmışsa biz neyin hesabını yapacağız?

Nasıl mutlu ve huzurlu olacağız ki?