Trabzon’un göbeği..
Bir çocuk boğazını yırtarcasına bağırıyor.
O kadar ki; Kalabalığın kulaklarda rutine bağlayan sesini bastıyor.
Sese doğru yöneldim.
Yaklaştım yanına..
Esmer tenli bir adamın elinde mavi montunu gördüm.
Ağlıyordu..
Bir eliyle burnunu siliyor diğer eliyle de kendisini tutan adamın kollarından kaçmaya çalışıyordu.
Her köşe başında, her trafik lambasının altında rastladığımız Suriyeli dilenci çocuklardan biriydi..
Nedir diye sormama gerek kalmadı.
Emniyet kent içerisinde kampından kaçan Suriyelileri topluyordu, bende bir tanesine denk gelmiştim.
***
Çocuk öğrendiği yarım türkçesiyle, “Beni oraya götüreceksiniz, gelmeyeceğim” diyordu.
Polis abi, “Ailenin yanına götüreceğiz gelmelisin” diyordu.
Sonra diğer ekipler geldi.
Sanırım bu konularda uzman bir de polis abla..
Çocuğa şefkatle yaklaşsada nafile..
Yerlerde sürükledi kendini, yıprattı.
Çevredeki vatandaşlar polise yardımcı olmak istedi.
İkna olmayan çocuğun ablası bulundu, hemen oraya getirildi.
O ısrar etti.
***
Mavi montlu yine de vazgeçmedi direnmekten..
Kendisine yalvaranları dinlemedi.
Sonunda iki memur kollarına girdi ve araca koydular.
Gözlerimin önünde bir çocuk, ‘başına gelenlerin sorumlusu olmadığı halde’;
isyan ediyor, ağlıyor, yerlerde sürünüyordu…
Kim bilir daha kaç tanesi..?
***
İçimde bir suçlu aradım;
Onu dilenciliğe alıştıran mı suçluydu..
Vatanından eden mi?
Ona ve ailesine sahip çıkan mı hata etti?
Ülkesinde ağırlayan mı?
Nerede yanlış vardı…
Bilemedim akşam akşam..
O SORUYU SORDUM
Bir polis abiye yaklaştım.
Hafif çekingen..
Dedimki; “Türkçe konuşuyor biraz, Suriyeli olduğuna emin misiniz?”
Anında cevap verdi soruma;
“Sen unuttun sanırım. Bu çocuklar aileleriyle dün gelmediler Türkiye’ye… Yarım da olsalar öğrendiler artık..”
Şöyle kalakaldım.
Düşündüm.
Uzun süre olmuştu gerçekten..
