Genellikle haksızlığa uğradığmızda ya da kendimizi sevgisiz, değersiz hissettiğimizde; belki de en çok anlaşılmadığımızı düşündüğümüzde bunun karşımızda ki kişiyle alakalı olduğuna inanırız. Yani o beni anlamıyor, o beni sevmiyor ya da o bana değer vermiyordur açıklamalarımız. Zaman zaman bu duruma tahammül edebilirken bazı anlarda ise sabrın sonuna gelirken buluruz kişileri. Karşı tarafa çevrilen oklarda ise kimse kendisini görmek istemez.
Çünkü kişiler kendilerini mağduriyet çatısı altına alır ve mağdur biriymiş gibi davranılmaya ya da kendilerine davrandırmaya devam ederler. Üstlenilen rol mağduriyet olduğunda ise suistimaller artar. Tüm bunlara en büyük payın ise kendimize nasıl rol biçtiğimiz ve asıl dışardan beklediklerinizle, kendimize olan yaklaşımımızın paralel olmamasıdır. Anlaşılmamanın, değersiz ya da sevgisiz ve yetersiz hissettirilmenin hep mi başkalarıyladır ilişkisi?
Aslında başkaları dediğimiz şey belki de cesaretsiz olan yanımızı temsil ediyordur ya da kendimizi görmezden geldiğimiz o kör noktayı. Oysa kişinin kendine üşenmesi başkalarınında ona üşenmesine, kendine değer ilgi vermemesi başkalarınında onu önemsememesine yahut kendini sevememesi ve yetersiz görmesi ise başkalarınında ona merhametle yaklaşmadığı anlamına çok acı şekilde gelmektedir.
Eğer ki kendimize biçtiğiniz değerden daha fazlasını dışarıdan bekliyorsak; kendimize yeteni veremeyip bunu bir başkasından enjekte etmeyi umuyorsak işler böyle ilerlememektedir. Aslında burada kişi değer görmeyeceğini ve buna layık olmadığını kendine kanıtlamak için bir oyunun içersinde olduğunu farkedemez. Dolayısıyla önce bizim kendimize ılıman merhametli ve manevi ihtiyaçlarımızı karşılayacak şekilde yaklaşmamız gerekir ki başkalarıda bunu algılasın. Eğer kendimize küssek barışmak için bir başka ele değil, kendi kollarımız ile kendimize sarılmayı denemeliyiz. Kendimizle kucaklaşmayı öğrendiğimizde başkaları da sizi tepe taklak edemeyecektir. Kendimize sevgiyle yaklaştığımızda, anlayışla karşıladığımızda ve kendimize değer verebildiğimizde işte o zaman başkalarınında da bunları bulabileceğiz. O zaman neden bu insanlar hep beni buluyor yerine neden hep aynı kişileri hayatımıza çektiğimizin oyununu bozabileceğiz. O yüzden insanın en çok kendine üşenmemesi ve kendine geç kalmaması önemlidir. O yerine kendime ben nasıl davranıyorumu sorgulamak farkındalık sağlamanın bir yolu olabilir.
