Trabzon ve Karadeniz hayranı sanata düşkünlüğü ile güzel işlere imza atan Yunanistanlı Photini Karamouzi ile keyifli bir röportaj gerçekleştirdik.

*Öncelikle kendinizden bahseder misiniz?

Benim adım Photini Karamouzi (Parlak anlamına geliyor) ve ben bir Eğitim Psikoloğu olmanın yanı sıra özel sektörde Dil Eğitmeniyim. İşimi ve hobilerimi bir araya getirdim, işte bu nedenle de Sanat-Kültür Danışmanı ve İnsan Hakları Eğitmeni olarak çalışıyorum. Bu konular üzerinde çalışmanın zevkini aldığımdan beri benim için kendime zaman ayırmak bir öncelik değil ve zamanımın büyük çoğunluğunu bu işlere adıyorum.  Son 10 yıldır, Ulysess Sanatsal Değerleri isimli bir sanatsal birlik kurdum ve gönüllülerimizin yardımı ile hedeflerimizin birçoğuna ulaştık. Ülkemizin kültürel etkinliklerinde sanatsal ve sosyal becerilerin arttırılmasında, basmakalıplık ve ayrımcılıkla mücadelede önemli bir yere sahibiz. Bir sanatçı olarak, yazarlık, şiir, drama, davul çalma ve fotoğrafçılıkta daha istekli olduğumu söyleyebilirim.

*Resim ve şiir merakınız ne zaman başladı?

Şey, kendimi hatırladığımdan beri çiziyorum ve yazıyorum. 7 yaşımda ilk şiirimi yazdığımdan beri yazmayı hiç bırakmadım. Sanat benim için bir ifade meselesidir ve bana bahşedilen, geliştirmek için uğraştığım, bu yetenek ile kendimi bir kişilik olarak tam hissediyorum. Sanat hayatıma anlam katıyor…

*Genç nesil kuşağın sanata-tarihe bakışını nasıl buluyorsunuz?

Modern dünyada sanatın biraz modernize edilerek ve bilgisayarlaştırılarak dijital bir kültüre dönüştürüldüğünü hissediyorum.Her ne olursa olsun, yeni sanatçılar eskilerinden bağımsız olamıyorlar ve bunun toplumumuzda bir süreç meselesi olduğuna yürekten inanıyorum.Kesinlikle, insanların haklarını ve kültürlerini rencide etmediği sürece,  kendini ifade etmenin her yönüyle kabul edilebilir olduğunu söyleyebilirim.Umarım ve inanıyorum ki sanatçılar topluma bu katkıyı yaparlar. Sanatçıların açık fikirli ve karşı karşıya kalacakları toplumsal sorunlara kendi ateşli yöntemleriyle katkıda bulunabilecek cesarete sahip olduklarını düşünüyorum.Elbette, bu asla yeterli olmayacaktır ve bence sanatın varoluş nedeni de budur.Çeşitlilik, ayrımcılıkla mücadele, hoşgörü, sevgi, kabullenme, barışçılık, doğruluk, sağduyululuk ve dayanışma gibi fikirleri desteklemek devamlı bir süreçtir. Dolayısıyla, topluma hayati önem taşıyan katkıları ve bu katkıları her daim sunmaları gerektiği konusunda şüphe yoktur.

Sanata bakışınızda çok yönlü bir duruş sergiliyorsunuz.Bu noktada önerileriniz nelerdir?

Bu faaliyet çoğunlukla Yunanistan'da gerçekleşmektedir ancak gerekli işlemler tamamlanana dek aşamalı evreleri takip ederek yer değiştirmek üzeredir.
Bu, sanatın sadeliği ve iletişim isteği yoluyla interaktivite ve diyalogu destekleyen bir çeşit gezici sergidir. Bu faaliyet uzmanlar ve araştırmacılar, sosyologlar veya bilim insanları tarafından değil, modern toplumlarda ırkçılık hakkında toplumla bir diyalog başlatma amacıyla kendilerini kameralar önünde açığa çıkaran sıradan insanlar olan gönüllüleriz tarafından yürütülmektedir.
 Benim önerim, sanatın herhangi bir biçiminin tek bir koşulla insanlığa yardım edebileceğidir: hedefe sadık kalmak ve hiçbir zaman ikincil şeylerle odağı kaybetmemek.

*Karadeniz Bölgesi sizi hem tarihi hem de doğal güzelliği etkilemişiz sanırım.Şiir ve resimlerinize konu almışsınız. Sanırım bölge size ilham kaynağı oldu

Bu doğru! Türkiye'ye neredeyse her yıl geliyorum ancak birkaç yıl önce yalnızca Karadeniz Bölgesi civarında tek bir sırt çantasıyla seyahat etmeye ve doğa yürüyüşleri yapmaya karar verdim. 4-5 gün kalmak üzere gittim ancak sonuçta zaman algımı kaybetmiş olmalıyım ki yaklaşık 2 hafta kaldım! Seyahatim sırasında şiir yazmak, fotoğraf çekmek ve resim yapmak için çok fazla ilham aldım. Sizinle birkaç şiir ve fotoğraf paylaşacağım. Bana en çok ilham veren şey kelimelerle anlatılamaz. Her şey olabilir… manzara, tarih, insanlar, lezzetler, rüzgar, deniz, kokular, doğa ve hatta gökyüzünün rengi!..Herşey!

Türkiye’deki son gelişmelere nasıl bakıyorsunuz? Türk-Yunan dostluğunun geleceği açısından bir endişe taşıyor musunuz?

Aslında, arkadaş olmamak için hiçbir zaman bir sebep bulamadım. Yıllardır komşuyuz, birlikte bir tarih yazdık, vatandaşlarımızın birbirimizin ülkesinde veya her iki ülkede de kökenleri var. Benim de orada kökenlerim var! Ben kesinlikle ayrı olmak için değil birlikte olmak için sebepler bulmamız gerektiğine inanıyorum! Uluslar arasındaki ilişkiler inşa edilirler ve hafife alınmamalıdırlar. Bu, birlikte bir şeyler oluşturmak için daha fazla çaba sarf edebileceğimiz anlamına geliyor. Kardeşleri bir arada tutmak için bir bağ gerekiyor ve bu bağ, bazen hatta çoğu zaman sanat oluyor. Türkiye aynı zamanda iş alanlarında ve sanayide de güçlü bir ülke ve bence diğer ülkelerle paylaşacak çok şeyleri var.
Yunanistan açısından, Türkiye ile kültür, iş hayatı, gelenek ve zihniyet açısından farklılıktan çok daha fazla ortak yönlerimiz olduğunu itiraf etmeliyim, en önemlisi de… Aynı şakalara gülüyoruz! (uluslar arasında çok nadir görülür). Barışçıllık sağlıklı bir insanlığın anahtarıdır! Ve bu anahtar topluma aittir… Hükümetlere, kanunlara, sistemlere değil; yalnızca topluma! Bu yüzden haydi anahtarı alalım ve birlikte mucizeler yaratalım! Biz büyük bir aileyiz!

Ve işte Yunanlı sanatçı Photini Karamouzi Karadeniz üzerine kendi yazdığı şiir.

KARADENİZLER

Dokunuşun
geçen gün bıraktığım gibi…
nehir yatağına
Ellerinde küreklerimi bıraktım
karşı tarafa ulaştıracak
Seni tanıyan gözlerden uzakta
lisanlarlardan uzakta
zihninde konuştuğun
Her zaman yabancıydın
Ve geride kalan bir yabancısın
Karadeniz aynalarında.

Keyifli bir anın kayalıklarının üstünde…
Seni bıraktım orada…
Şeffaf alkollü maddeleri içerken
tüm suçlarını yıkayan
karanlıkla gördüğün.

Bu cennetin ne yıldızları var
Bu cennetin ne de ayları var.

Gece burada...
örtüsünü yayar sığ sularda...
Bir keder ve mazlum bir gülümseme
Yabancı topraklardan pencereleri doldurur...

Terk ettim seni yine
şeytanlarla kavgada
kelimelerle saldırırken
-en güçlü silahın-

Kölelik yedi gece 
Seçilecek yedi yol
Sahte melodiler çaldığın yedi nota 
Sana söylenecek yedi lisan
hepsi de asla erişemediğimiz
tırmandığımız yüksekliğe rağmen.