Suriye’de yaşanan insanlık dramını gidip bizzat yerinde tanık oldum.
Ceketin yok mu sorusuna “Babam öldükten sonra bana kimse ceket almadı” cevabı ve ağlaması ile izleyen herkesi gözyaşlarına boğan 11 yaşındaki Fuad Muhammed ile buluştum.
Ona sarıldım.
Ağladık..
Güldük..
Dertleştik..
Hatay Cilvegöz sınırından yola koyularak Babul Hava, Kelbit, Kefer Luşin, Akrabat,Keramete köyünden geçerek İdlib sınırındaki Atme kampında bulduk Fuad’ı.
Çok ama çok farklı duygular yaşadım.
Anlatması izah etmesi çok zor.
Yaşadığı dram yetim kalması ve içinde olduğu durumu nasıl izah edeceğimi bilemiyorum.
Kamplarda Fuad Muhammed gibi her çocuğun ayrı bir öyküsü var.
Kalbi taş olan bile dayanamaz onların anlattıklarına.
Çocukluklarını asla yaşamayacak binlerce yavrumuz.
Gelecekle ilgili ne beklentileri kalmış ne de umutları.
Savaş ortamı onların hayallerini ellerinden çalmış.
Parkları yok..
Oyun alanları yok.
Binlerce inanın yerinden-yurdundan göç ettiği, milyonlarca insanın mağdur olduğu Suriye’de yaşanan insanlık ayıba sessiz kalmak ise en acısı.
Suriye’deki insanlık dramına Türkiye’den başka duyarlı olan ve çaresizlik içinde olan milyonlarca Suriyeliye kucak açan başka bir ülke yok.
Rejim yakıp-yıkmanın peşinde.
İstiyor ki halk buraları terk etsin.
Yarın demokratik bir seçim olduğunda koltuğunu kaybetme korkusu olan Esed kendi halkına varil bombalarıyla saldırıyor.
İşte böylesine ateş çemberinde İdlip’te yaşanan zulme sessiz kalmamak yürek ister .
Merhamet ve vicdan sahibi olanlar elini oradan çekmiyor.
Bunların başını da İHH çekiyor.
İnsani Yardım Vakfı İHH verdiği inanılmaz mücadele ve destekle o bölgedeki milyonların umudu haline gelmiş.
“Bir gün değil her gün ihtiyaçları var” sloganı ile yardım elini Suriye üzerinden çekmeyen İHH’nın gönüllü çalışanları ile desteklerini esirgemeyen herkesten Allah razı olsun.
Bugün sadece Suriye’de değil dünyanın farklı bölgelerinde yaşayan 800 milyondan fazla insan çatışmalar, açlık, susuzluk ve hastalıklarla karşı-karşıya.
Milyonlarca ihtiyaç sahibi yardım bekliyor.
İHH hem ülkemizde hem de dünyanın bir çok yerinde mazlum ve mağdurların yanında.
Evsizlerin, yetimlerin, kimsesizlerin ve çaresizlerin gözü-kulağı-sesi olan İHH’ya karşı olan bazı önyargıları kırmak gerek.
Ben Suriye’de kendi gözlerimle şahit oldum.
İnanın kolay değil.
Oralarda büyük risk altında görev yapıyorlar.
Gelen yardımları organize edip ihtiyaç sahiplerine ulaştırıyorlar.
Amacıma uygun, şerefli-namuslu-tek derdi insanlık olan bir çok yardım kuruluşu var.
Bunun yanında insanları sömüren menfaat ve soygun için kurulan dernek ve vakıflarda var ne yazık ki..
Ama güzel olanı çirkinden ayırmak zorundayız.
Bir gün bizimde Allah göstermesin mülteci konuma gelebileceğimizi unutmayın.
Empati yapın.
Kim bize yardım elini uzatacak düşünün.
Geçenlerde İHH Trabzon Şubesini ziyaret ettim.
Çay-içtik sohbet ettik.
Fırsatınız olursa sizde irtibata geçin, tanışın.
Kafanızdaki bütün soru işaretlerini açık ve net sorun.
İHH’nın katıksız bir yardım kuruluşu olduğuna şahit olun ve desteğinizi vermekten korkmayın..
