Beşikdüzü’nde köy enstitülerinin binaları yıkıldı, yerine yurt yapılacak.
Bugün yıkım işleminin tamamı gerçekleşmiş, içim cız etti.
Duydum bende yıkıldım!
Yıllarca talebelerin gölgesine sığındığı çınar ağacı da kesilmiş..
Bir de üstüne Köy Enstitülerinin ilk dersliklerinin yıkılmasını, “ahırları yok ettik” diyerek duyurmuş zatı muhteremler.
Caka satmışlar akılları sıra.

*


İçim cız etti!
Halbuki;
Ankara başta olmak üzere bu tip binalar, “kent hafızası” “geçmişte uygulamalı eğitimin başlangıcı” “Cumhuriyetin temeli” denilerek restore edildi ve müze oldu.

*

O binaları ahır olarak tanımlamak olsa olsa dolu süt kovasını deviren öküzün yaptığı fütursuz hareketten başka birşey değil.

*

Orada eğitim görmemiştir kesin!. Diploma alsaydı onu yazan; çağdaşlığa adım atan bir ülke görür, gözyaşı dökerdi.

*

O okulda eğitim alsaydı eğer, “e biz bunu yıkarsak çocuklarımıza köylü milletin efendisidir, yerli malı yurdun malı” demeyi nasıl becereceğiz diye az düşünürdü!

*

Hadi o anlamadı.
Ey Beşikdüzü!
Ey Trabzon!
Sen demi anlamadın?
Neden bu kadar suskunsun?

*

Avni Aker’den ne farkı var?
Bilmediğimiz birşey varsa söyleyin biz de eski fotoğraflarla avunalım.



Neler yaptı?
“1941’de açıldı.
1950’de DP’nin başa gelmesiyle, 1952’de Türkiye’nin NATO’ya girmesiyle ve siyasi baskılar nedeniyle kapatıldı. O günlerde 16 milyon nüfus varken 12 milyonu köylerde yaşıyordu.
40 bin köyden 35 bininde öğretmen yoktu.
1 milyon 700 bin çocuk vardı 300 bini okula gidiyordu diğerleri okula gidemiyordu.
Kadınların Yüzde 92’si, erkeklerin ise yüzde 76’sı okuma yazma bilmiyordu. Bu okulların açık olduğu 13 yıllık sürede enstitülerde 17 bin 342 öğretmen yetişti. Bunların 1398’i kadındı. 7 bin 300 sağlıkçı yetişti. 8 bin 756’da tüm branşlarda eğitimci yetişti. Balıkçısı, terzisi, marangozu, mobilyacısı gibi branşlarda eğitimci yetişti.”
Bunların hepsi Beşikdüzü Köy Enstitülerinde oldu.
Ve geçmiş olsun..