Sürekli Yüzüklerin Efendisi ya da Harry Potter tarzı filmleri izleyen çocuk, elinde kılıç, bütün aileye kök söktürüyor.
Son zamanlarda yeni nesilden sıkça şi-reder durumdayız. Daha kavgacı, daha 'daha "çok bilmiş" çocuklarımız var artık. Oysa anne baba olarak bizler, elimizden geldiğince huzur dolu bir ortamda yasamaları için çabalıyor, hatta onların yanında tartışmıyoruz bile... Peki ama neden olmuyor?

Onların iyi yetişmeleri için bu kadar hassas davranırken, nerede hata yabiyoruz?
Çocuğumuzla beraber geçirdiğimiz süreyi, onun televizyon basında harcadığı zamanla kıyaslayarak başlayabiliriz bu sorunun çözümünü aramaya. Bir düşünelim, çocuğumuz kimleri ve neleri izleyerek, örnek alarak yetişiyor?

Televizyon ne diyorsa doğrudur!?
Çocuklar, televizyondan gördükleri şeyleri ailelerinin uyarılarından daha cok ciddiye alıyorlar. Okul öncesi dönem çocuğu, kendisine daha önce pek cok kez arabanın arka koltuğunda oturması söylendiğinde bunu kabul etmezken, çocukların arabadaki yerinin arka koltuk olduğuna işaret eden reklamı izledikten sonra "Baba benim yerim burası" diyebiliyor. Annesinin türlü çeşit oyunlar yaparak içirmeye çalıştığı süt, izlediği süt reklamının ardından çocuğun gözde gıdası haline gelebiliyor.

Çocuklar; sevgiyi, saygıyı, kısaca erdemli olmayı anlatan yayınları izleyip, bu yönde motive olabildikleri gibi; şiddet içerikli filmlerle de olumsuz bir yönlendirmeye maruz kalabiliyorlar, izlediği televizyon kahramanına özenip aile ve arkadaşlarına saldırgan davranışlar sergileyen çocuklar, ileriye dönük umutlarımızın buğulanmasına neden olabiliyor.