Şu içinde bulunduğumuz süreç hepimiz için iyice zorlaştı.
Yaşam tuhaf bir hal adlı.
Etrafımızda en çok şikayet ettiğimiz konunun başını artık sevgisizlik ve güvensizlik çekmeye başladı
Kimse sorsam, kiminle konuşsam, hangi ortama girsem hep aynı sorun karşıma çıkıyor.
Ciddi anlamda hayattan kopuş yaşıyoruz.
Ne bir-birimize saygı ve sevgi kaldı ne de ortak bir dayanışma ruhu.
Menfaat-çıkar ve günlük yaşam anlayışı bizi-biz olmaktan kopardı..
Oysa neyi paylaşamıyoruz derdimiz ne?
Neden bu hale geldik sorusuna cevap ise yok.!
Doya-doya sohbet bile edemez duruma geldik..
Elimizden düşmeyen cep telefonları,gözümüzü ayıramadığımız televizyon,aklımızdan hiç çıkmayan sosyal medya çılgınlığı insanlığımızı köşeye sıkıştırdı..
Peki ama nereye kadar?
Böyle mi gidecek?
Her geçen gün insanlığımızdan ödün vererek mi yaşayacağız..
Sevgi-saygı-vicdan ve merhamet duygularını toprağa mı gömeceğiz..
Hiç mi bir-birimizle dertleşip-konuşmayacağız..
Ben derim ki gelin insan olarak geldiğimiz şu yalan dünyadan İNSANLIĞIMIZI kaybetmeden gidelim..
Bir defa öleceğiz bari İNSAN Gibi ölelim..
Eğilip-bükülmeye sahtekarlığa-soytarılığa gerek yok.
Başkasının ekmeğine-alınterine göz dikmeyelim..
Hasetlik-fesatlık-şerefsizlik yapmayalım..Onursuzca yaşamayalım..
Kendimizi sevelim,kendimizle barışık yaşayarak kötülüklerden uzak duralım..
Adalete-hakka-hukuka olan bağlılığımızı ve kararlılığımızı asla kaybetmeyelim..
Çocuklarımıza önce iyi bir ahlak önce iyi bir insan kavramlarını anlatalım..
Kimseyi dili-dini-ırkı ve yaşam biçiminden dolayı ötekileştirmeyelim..
Bu topraklarda kardeşçe yaşamayı başarılım..
Terör belasının her türlüsüne karşı omuz-omuza mücadele verelim..
Bayrağımızdan ve vatanımızdan asla vazgeçmeyelim..
Zor değil bunları yapmak..
Ömür dediğin şey su gibi akıyor..
Bugün varız-yarın yokuz..
Son sözü musallada hoca söylüyor..
“Nasıl bilirdiniz meftayı?"
Cenazenize gelenler eğer kalben “İyi bilirdik” diyorlarsa ne ala!
Ama yok “gömün gitsin” diyorlarsa da eyvah!
Unutmalım ki arkamızda bırakacağımız tek servet insanlığımız..
