Bana göre duyguların en kötüsü nankörlüktür. Nankörler her şeyi yapabilir, kendi çıkarlarıdır önemli olan, karşısındakine asla değer vermezler.
Beni hep sinirlendirmiştir bu rolü oynayanlar. Ama onlar da olmalı çünkü düzen böyle, çok ince bir çizgidir onları idare etmek, bir o kadar da zordur, ciddiye almak da tehlikelidir daha çok kendilerine güvenleri artar, ciddiye almamak da kötüdür her an her kötülüğü düşünürler.
Korkusuzca sonuçlarını düşünmeden her şeyi yapabilenlerdir, düşünme yetenekleri tek yönlüdür. Sonunu sonucunu düşünmezler sadece oynarlar, onlar için önemli olan sadece amaçlarına ulaşmak ve egolarını tatmin etmektir. Sonra mı oturdukları yerden izlerler hayatın sahnesini kirleterek, temizlemek de biz rol arkadaşlarına kalır, o kadar çoğaldılar ki etrafımızda ne yapmalı, çizgiyi nasıl yakalamalı pes etmeden, sahnenin sonunu beklemeden, onların karşısında dimdik ayakta durmalı, bu rol arkadaşlarımızı korkutan tek şey! birliktir, el ele verip savaşmalı güçlü olup asla vazgeçmemeli, tarihte ne kadar çok örneği var biliyorsunuz, işte o zaman bu nankörlerin dizleri titrer, rollerini sergiledikleri sahne ayaklarının ardından kaymaya başlar, bir bir koltukları altlarından alınır, hiçliğe sonsuz unutulmaya mahkum edilirler, unutulmak insana verilen en büyük cezadır.
Onlar için de sahnedeki perde o zaman açılır, yalvarırlar kapatın perdeyi diye ama duyan olmaz, hatırlayan, önemseyen, seven, değer veren ve acıyan kalmaz yalnızdırlar artık, yaşam ve zaman onlar için işlemeye başlamıştır çünkü, üzüldünüz mü! hayır üzülmeyin onlar hiç üzülmedi ki kendi iplerini kendileri çekti, tek yönlü düşünen beyinleri belki artık iki yönlü düşünür diye ümit ediyorum.
Bu nasıl ceza diyeceksiniz sevgili rol arkadaşlarım, bence ceza değil kendilerini bağışlamaları için sahnedeki oyun tek şansları, diyelim ki kendilerini bağışladılar, peki rol arkadaşları affedebilecek mi? Affetmek bağışlamak ne kadar yüce duygulardır, tarih bu güne kadar her şeyi kaydetti onları da kaydedecek, düşünün sahnedeki perde hiç kapanmıyor roller değişmiyor, oyuncular değişir ama nankörlerin oyununu tarih kuşaktan kuşağa taşıyacak, onlar kendilerini affetseler bile tarih affetmeyecek, yani benim ya da rol arkadaşlarımın affetmesi hiçbir şeyi değiştirmeyecek ,
Burada bence eğitmiş olacağız onları, birlik olalım güçlü olalım dedim ya, tek yönlü bağnaz düşünen beyinleri çok yönlü düşünmeye yönlendirmiş oluruz belki, çünkü düşünecek çokça zamanları olacak bilmedikleri duyguları tadacaklar, pişmanlık ve korku!
Çok basite aldığımı düşünmeyin kısaca üstünden geçtiğimi sanmayın Vatanım yani üzerine bastığım topraklar, sahnedeki rolümden çok daha değerlidir.
