Hayvanları etçil ve otçul diye ayırdıktan sonra ne bulursa yiyenlere “hepçil” demişler. Günümüzde bir şey bulup yiyemeyenler de var. Biz de onlara “hiççil” diyelim.

“Helal haram ver Allah’ım, garip kulun yer Allah’ım” diyenler hepçil. Rüşvet almaktan tutuklanan bir memur, sorgulama esnasında polisin gösterdiği rüşvet belgesini kaptığı gibi ağzına atıp yedi. Yiyebilir. Çünkü insan hepçil bir canlı.

Yardım paralarını çalıp yiyen insanları duymuşsunuzdur. İnsanın hepçil olmasından ötürü olağan bir eylem. “Seldar” haram yemeyi sevmiyor. O yüzden caminin yardım kutusundakileri çaldıktan sonra, “Harçlık aldım abi. Yol parası aldım. Hakkınızı helal edin.” diye not yazıp imzalamış.

Hepçil varlıklar arasında mirasyediler ve onlardan beslenenler de vardır. Vaktiyle kazanıp biriktirenlerin yemeye kıyamadıklarını yerler. Bunlardan biri vaktiyle sandalına bakım yaptırmış, zift çektirmiş. “Kaç para tuttu evladım?” diye sormuş vekilharcına. “On yedi lira tuttu efendim.” Komşunun daha geçen gün 5 liraya yaptırdığı iş?.. Nasıl o kadar tutabilir? Vekilharcı biraz sıkıştırınca itiraf gelmiş:

“Efendim, komşunuzun yalnızca sandalı ziftlendi. Hâlbuki sizin sandal ziftlenirken bendeniz ziftlendim, kürekçi ziftlendi, uşak ziftlendi, aşçıbaşı ziftlendi..."

Hepçillerin ziftlendikleri arasında kamu paraları da vardır. Memuriyeti “devletin kasasına anahtar uydurmak” diye tarif edenlerce olağan karşılanır bu durum. “Evladım, herkes yiyor. Öteki de gelse yiyecek. Sen gelsen yemeyecek misin yani? Bak, açık söyleyeyim, ben yerim...” Afiyet olsun, sen ye de övünmene gerek yok.

Hacı Baba’nın tekkesinde bile bu işler bir yere kadar.

Bu tür âdemlerden biri yoksul bir Bektaşi tekkesine dadanmış. Her gün tam yemek vaktinde gelip sofraya kuruluyor, “Sofra Ali’nin, imanım, hu!” deyip yemeğe girişiyor. Karnını doyurduktan sonra da çekip gidiyor. Baba Erenler bir gün dayanamamış, “İnsaf yahu!” demiş. “Sofra Ali’nindir ama lokma bizimdir be adam!..”