Hakan Günday'ın okumadığım son kitabını bitirdim. İlk kitabını en son okumak bilinçli yaptığım bir şey olmasa da güzel oldu. Şimdiden hayatımda büyük bir boşluk oluştu bile. Konuyu fark ettiğiniz an yüzünüzde Hakan Günday işte gülümsemesi oluşuyor. Günday bu romanında alın size yer altı, alın bu da edebiyatı demiş. Bir adam düşünün kendi hayatını oynamaları için para karşılığında insanlar tutuyor. Üstelik bunu kendisini anlamak-tanımak için yaptığını söylüyor.

"Çaresiz olduğunu anladı. Oyunu devam ettirmekten başka çaresi yoktu. Mecburdu Rio ile Boslin'i yaşatmaya, Zargana'yı anlamak için. Nabzı yavaşladı. Sokak kapısının eşiğinden kayıp halıya dayanmış yanağına kadar gelen rüzgarı hissetti. "

Ben kötü haberler almadan önceki hayat ile sonrası arasındaki o ana çok şaşarım hep. Birçok duygu sığar çünkü o ana. Bir de kötü şeyler yaşanan hayatlar var. Fakat gerçekten kötü şeyler. Tecavüz, şiddet, kazalar... Günday tam burada başlıyor işte. Sizi yer altının merdivenlerinde dolaştırıyor ve ne kadar şanslı olduğunu farket diye bağırıyor, üstelik böyle bir kaygısı olmadan. İnsanlığın -den halini ve ne kadar da bizi tanımadığımızı yüzümüze vuruyor. Buraya tam olarak uyan ve söylediklerimi özetleyen kitabın ilk cümlesiyle yorumumu bitiriyor ve keyifli okumalar diliyorum. "Birbirlerine bakmıyorlar."

ALINTILAR

"Kaldırımda gece yarısından sonra beklemeye başlayanların en vahşisi hayattı."

"Hastane, cinayet, afyon, aşk... Tanrı kayıp çocuklarını geri almak için elinden geleni yapıyor."

@hocamderseatlagelmis